Erkek kardeslerin ikisi de babalarından kalma çiftlikte çalısırlardı.
Kardeslerden biri evliydi ve çok çocugu vardı. Digeri ise bekardı. Her günün sonunda iki erkek kardes ürünlerini ve kârlarını esit olarak bölüsürlerdi.

Günün birinde bekar kardes kendi kendine:”Ürünümüzü ve kârımızı esit olarak bölüsmemiz hiç de hakça degil” dedi, “Ben yalnızım ve pek fazla gereksinimim yok.”
Böylelikle, her gece evinden çıkıp, bir çuval tahılı gizlice erkek kardesinin evindeki tahıl deposuna götürmeye basladı. Bu arada evli olan kardes, kendi kendine :

“Ürünümüzü ve kârımızı esit olarak bölüsmemiz hiç de hakça degil, üstelik ben evliyim, bir esim ve çocuklarım var ve yaslandıgım zaman onlar bana bakabilirler. Oysa kardesimin kimsesi yok, yaslandigi zaman hiç kimsesi yok bakacak” diyordu.

Böylece evli olan kardes her gece evinden çıkıp,bir çuval tahılı gizlice erkek kardesinin tahıl deposuna götürmeye basladi. Iki erkek de yıllarca ne olup bittigini bir türlü anlayamadılar, çünkü her ikisinin de deposundaki tahılın miktarı degismiyordu.

Sonra, bir gece iki kardes gizlice birbirlerinin deposuna tahıl tasırken çarpısıverdiler. O anda olan biteni anladılar. Çuvallarını yere bırakıp birbirlerini kucakladılar.

Hayattaki en yüce mutluluk, sevildiğimize inanmaktır.